Etrafımda birçok kişi, yemek kitabı yazma serüvenimin nasıl başladığını merak ediyor. Bu kadar ilgi görünce, İlk Isırıkta Aşk’ın hikayesini sizinle paylaşmam gerektiğini düşündüm.
Many people are a little amazed at the fact that I wrote a cook book. They are very curious about how all this began. After so much interest I decided I needed to tell this wonderful story.
Yemek yemek de yemek yapmak da her zaman ilgimi çeken konulardı; çünkü yemek yemeye ve sevdiğim insanları mutlu etmeye bayılıyorum. Bu da beni zamanla mutfakta daha çok vakit geçirmeye yönlendirdi. Texas ve Florida’da büyüyen biri olarak, Türkiye’de, özellikle de Ankara’da yaşamak yemek çeşitliliği konusunda maalesef biraz kısıtlı kalmama sebep oldu. Halbuki en büyük tutkularımdan biri, dünyanın dört bir yanından değişik bölgelere ait mutfakları denemek. Her zaman başarılı olamasam da denemeye değer; çünkü bu sayede sınırlarımı zorlayabiliyor ve risk alabiliyorum.
Hikâyeye geri dönecek olursak, tüm bu anlattığım sebeplerle mutfakta daha çok vakit geçirmeye ve yeni tatlar denemeye başladım. Evimizde verilen davetlerin ardından mutlaka bir restoran açmam gerektiği sık sık duyduğum bir şeydi. Bunu çok düşündüm, ancak henüz hazır olmadığımı hissettim. Dolayısıyla mutfağımda pişirmeye, davetler vermeye devam ettim. Bir yandan da bu tutkumu nasıl profesyonelliğe dönüştürebileceğimi düşünmeye başladım.
Bir sabah saat 5’te Los Angeles’ta yaşayan kız kardeşimden bir telefon aldım. Acilen yanına gitmem gerekiyordu. Beş saat sonra kendimi bir uçakta buldum. Önümde, kendimle baş başa kalacağım bir 14 saat vardı. Tek başıma oturuyordum ve yapacak hiçbir şeyim yoktu. Birdenbire, yaklaşık bir yıldır üzerinde düşündüğüm kitabın ana hatlarını oluşturmaya karar verdim ve yazmaya başladım. O kadar mutluydum ki. İlk Isırıkta Aşk maceram başlamıştı.
Bir grafiker, tercüman ve fotoğrafçıyla anlaştım, bir sürü yemek kitabı okudum, hiç durmadan araştırdım ve yazdım. Kitabı yaklaşık bir buçuk senede tamamladım. Ardından bir taslak bastırdım ve adeta yıkıldım. Sonuç beklentimin çok altındaydı. Kesinlikle mutlu değildim. Ancak neredeyse iki yılımı bu işe vermiştim ve devam etmek zorundaydım. En popüler yayınevlerinden randevu aldım ve verecekleri tepkiyi görmek istedim. Tahmin edebileceğiniz gibi onlar da sonucu beğenmedi. Fotoğraflar yeterince iyi değildi. Sonra bir gün Boyut Yayın Grubu’na gittim ve hayatımı değiştirecek kişiyle tanıştım: Murat Öneş.
Sıcak bir Haziran gününde Murat Öneş’in karşısına oturdum. Uzun süredir birbirini görmemiş iki yakın arkadaş gibi sohbet ettik. Yaklaşık yarım saat sonra, “Tamam görelim şu kitabı” dedi. Tereddütlü bir şekilde kitabı çantamdan çıkardım. Kitapta birçok şeyi değiştirmek istediğimi ve sonuçtan mutlu olmadığımı ona da anlattım. Sayfaları incelemeye başladı. Bu 15 dakika sürdü ancak bana 4 saat gibi geldi o 15 dakika. Karşısında oturmuş kötü haberi bekliyordum. Kitabı kapattı ve bana “Bu sen değilsin” dedi. Daha sonra, bir kitap basarken iki şeyin önemli olduğunu söyledi. İlki, dürüst olmak: “Kitabın yüzde yüz seni yansıtmalı”. İkincisi, “Üzerinden 10 yıl geçse de, yazdığın kitapla gurur duymak”. Bana kitapla gurur duyup duymadığımı sordu. Cevabım hayırdı.
Sonuçta iki seçeneğim vardı. Birincisi, tüm fotoğrafları yeniden çekmek. Bu bir yemek kitabı için bütün yemekleri yeniden hazırlamak anlamına geliyordu. İkincisi, “iyi bir denemeydi” diyerek, her şeyi çöpe atmak. “Sen seç” dedi bana. Beş dakika kadar düşündüm ve birincisini seçtim: “Fotoğrafları yeniden çekelim ancak bana yol göstermeniz gerekiyor”. Kabul etti. Kendimi bulutların üzerinde hissederek ofisinden çıktım. Bütün bu çabalarımın nasıl sonuçlanacağını bilmiyordum ama vazgeçmeye de niyetim yoktu.
Aradan bir yaz geçti. Toplayabildiğim tüm enerjiyle işimin başına döndüm. Bu kitabı iyi bir kitap haline getirebilmek için çok istekliydim. Bu sıralarda yakın arkadaşım Yağmur Artukmaç, Ankara’da bir ajansla görüşmem için ısrar etmeye başladı. O kadar ısrar etti ki hayır diyemedim ve isteksizce de olsa bir sabah hayatımı değiştirecek o toplantıya gittim. İçeri adım attığımda kendimi Ankara’da değil, New York’ta hissettim. Çok şaşırmıştım. İki saat içinde ajansın sahibi Cankut Kalyoncu (hayatımı değiştiren bir kişi daha) ile el sıkıştık ve bir hafta sonra İlk Isırıkta Aşk’ın Tex-Mex bölümünün fotoğraflarını çektik. Beraber harika çalıştık, sinerjimiz muhteşemdi. Gerisi o kadar kolay oldu ki. Yanlış anlaşılmasın, gerçekten çok çalıştık ancak o kadar enerji doluyduk ki çok hızlı ilerledik. Sekiz ay içinde bütün kitabın fotoğraflarını ve 14 YouTube videosu tamamladık. Tabii, arada Murat Öneş ile görüşüp doğru yolda olup olmadığımızı kontrol ediyordum. Bazı fotoğraflara bakıp, “Sen Emine Bedel değilsin” gibi yorumlarda bulunuyordu. Mesaj alınmıştır!
Kitabın grafik tasarımlarının tamamlanması dört ay sürdü. Bu dönemde bir başka yayınevinden daha fikir almamızın doğru olabileceğini düşündük ve İstanbul’a Okuyan Us yayınevi ile görüşmeye gittik. Toplantının onuncu dakikasında, yayınevinin sahibi ve psikiyatrist Cem Mumcu içeri girdi ve hayatım bir kere daha değişti. Ona kitabı anlattım ve bayıldı, yayınlamak istediğini söyledi. Sevinçten yerimde duramıyordum. Biri hayalimi anlamış ve üstüne üstlük gerçekleştirmek istemişti. Okuyan Us’tan ayrıldıktan hemen sonra Murat Öneş’i görmeye gittik. Ona az önce, Cem Mumcu’yla yaptığımız görüşmeyi anlattık. Çok memnun oldu. Onun onayı ve benim içgüdülerim doğrultusunda Okuyan Us’la sözleşme imzaladık.
Buraya kadar anlattıklarım hikâyenin heyecanlı ve eğlenceli kısımlarıydı. Şimdi gelelim o kadar eğlenceli olmayan kısımlara. Yıl sonuna gelmiştik. Kitap benim için bitmişti, sadece kapak üzerinde anlaşamıyorduk. Grafik ekibi kitabı Okuyan Us’a göndermek için hard diske indirirken kitap birden kayboldu. Evet! Doğru okudunuz, kitap yok oldu! “Bu mümkün olamaz” diye düşünürken, pekâlâ da mümkün olabileceğini öğrendim.
Kitabın üç tane kopyası vardı. Bir tanesi proje liderinin bilgisayarındaydı. Ama bilgisayar hafta sonu çalınmıştı! Diğeri ajans sahibindeydi. O da tam o sırada bilgisayarını değiştirmeye karar vermiş ve dosyaları yeni bilgisayarına aktarırken benim kitabımı -çok büyük bir dosya olduğu için- aktarmamıştı. Son yedek de grafik ekibindeydi. Sonuç: Kitabım ortadan yok olmuştu!
Haberi sabah 10 gibi aldım. Şaka olduğunu varsayarak, “Tabii tabii, eminim kaybolmuştur” dedim. Akşam oldu, hala bir haber yok. Ağlamak üzereyim. Son aldığım bilgiye göre bilgisayar teknisyenleri son kaydedilen nüshayı bulmaya çalışıyordu. O kopya da tam değildi, ama hiç yoktan iyidir. İki gün geçti hala bir haber yok! Aradan geçen birkaç günün ardından son kaydedilen nüsha kurtarıldı. Ancak o nüshada son 75 sayfa yoktu, baştan tasarlandı.
Bu esnada kitap hakkında Maison Française gibi dergilerde yazılar çıkmaya başladı. Okuyanlar da kitabı nereden temin edebileceklerini sormaya başladı. Karışıklığı düşünebiliyor musunuz? Sonunda kitap bitti. Sıra editörlere geldi. Saatlerce metin ve ölçüler üzerinde çalışıldı. Anladım ki Türkiye’de kimse “Yarım bardak doğranmış soğan” gibi bir ölçü anlayışına sahip değil. “Bir küçük boy doğranmış soğan” demem gerekiyor. Bu gibi sebeplerle tüm tarifleri tekrar gözden geçirmemiz gerekti. Ama zaten, İngilizce kaleme aldığım kitap üç kere tercüme edilmiş ve dört kere de gözden geçirilmişti. Kurtarıcım editörüm (ve meleğim) Onur Emre oldu. Her şeyi düzeltti ancak bu bir dört aya daha mal oldu.
Bu noktada ölmek üzereydim. Ancak ekip olarak sosyal medya hesaplarım ve blogumla ilgili durmadan çalıştığımız için bunun da zamanı değildi! Mayıs ayında baskıdan önceki son toplantımıza gittim ve kitabı bastık.
İlk nüshaların baskıdan çıktığı anın videosunu izlerken gözyaşlarımı tutamadım. Kendimi yeni doğum yapmış bir anne gibi hissediyordum. Başarmanın verdiği gurur ve rahatlama hissiyle doldum taştım. Hayatımın en muhteşem günlerinden biriydi.
Kitabım artık basıldı. Yani “İlk Isırıkta Aşk”ımı sizinle paylaşabiliyorum. Anlattıklarım belki size uzun gelebilir ancak bu hikâye inanılmaz anılar ve insanlarla geçen dört yıllık bir yolculuğun hikâyesi. Tüm bu paylaştıklarımla size bir şekilde dokunabilmeyi ve bu sayede sizin de hayallerinizi gerçekleştirebilmenizi dilerim. Hayatın size sunduğu fırsatları görün ve tereddüt etmeden onları yakalayın. Kimi zaman başarısız olmaya da hazır olun. İyiye de kötüye de şükredin. Her şey olacağına varıyor. Bu yolculuk sırasında çok olgunlaştım. Şimdi ikinci kitabımı yazmaya başladım. “Evet” demeye, inanmaya ve güvenmeye devam ediyorum.
You see I have always been interested in food. Mostly because I love eating and also because I love making the people I love happy. Especially with food. This need to eat and the need to make the food that I missed and loved made me experiment more and more in the kitchen. You see living in Turkey especially living in Ankara, Turkey doesn’t give you the largest variety of foods to eat. I love a lot of food from different places and I love to try and make them. It makes you push past your comfort zone and really adventure out and take risks making things. Sometimes it hits and sometimes it’s just a flop.
Well back to the point, I had to eat, what I wanted to eat, so I started to explore in the kitchen. My friends would always tell me to open a restaurant because dinners at our house were always very interesting and delicious. I considered it, but it seemed like something that I wasn’t ready for. I just kept cooking and baking and enjoying myself, but I was always pondering what to do.
One morning at 5 am I got a phone call from my sister in Los Angeles and found out that my brother in law had passed away. Five hours later I was on an airplane crossing the Atlantic Ocean. I had 14 hours all alone. I was sitting by myself and had nothing to do. I suddenly decided that I would try to outline a book idea I had been thinking about for about a year now and see what came of it. I began writing and at the end of that plane ride the outline of Love at First Bite was complete. I was so proud. But I really had no idea how to start so it sat there in my computer for about 6 months. I finally decided I would try to figure it out and so the journey began.
I hired a graphic artist, I bought books, I researched, and I wrote, I got a translator or two, I hired a photographer, and I tried my best. I completed this book in about a year and a half. I printed the mock up copy and well I cringed. It was awful. It looked like some weird kind of scrap book. I was not happy, but I had invested about 2 years into this and well I had to keep going, so I started to get appointments at publishing houses and see how they responded. You guessed they didn’t like it either. The photography was just not good enough. Well I finally went to Boyut and met a man that changed my life. Murat Öneş.
I sat at his table on a hot June afternoon and talked as if we had been long lost friends, after about 30 min he said ok let me see the book. I hesitantly took it from my briefcase and explained that there was a lot that could be changed and well that I was not quite satisfied with it. He looked at every page. It took 15 min, but it felt like 4 hours. I sat there waiting for the bad news. He closed the book and said, “this is not you”, he went on to say that when publishing a book two things were very important; the first it had to be honest, it had to be 100% me; the second, when I saw this book in 10 years I had to still be proud of it. He asked me if this was the case and I of course said no.
Well then, two choices 1. We redo the photography (for a cook book this means doing everything over). 2. We throw this away and say this was a good try. You choose he said. I sat there for 5 seconds thinking and said ok. Let’s do the photos over, but I will need you to guide me please. He agreed, and I left his office on cloud nine. I wasn’t sure how this was all going to work out, but I wasn’t willing to give up.
So, the summer went by and I returned with all the energy I could muster. Ready and willing to do whatever I needed to make this book good. Right at this time my very close friend Yağmur began insisting that I meet with this agency here in Ankara, Çay Yollu. She was so persistent I couldn’t say no, so reluctantly I went one morning to a meeting that would change my life. I walked into an agency that was right out of NYC. I was shocked! Happily, of course. Within two hours Cankut Kalyoncu (another life changer) and I shook hands and the following week we shot the Tex-Mex chapter of Love at First Bite. It was amazing. We all just worked so well together, the synergy was out of this world. The rest just came so easily. Don’t get me wrong we worked our butts off, but it was fun and full of such energy it was crazy how fast we did it. In 8 months we shot the entire book and all 14 u-tube videos. It could have been faster, but this was as fast as I could go. Of course, I was checking in with Murat Öneş to make sure we were on the right track and every once in a while, he would tell me that I wasn’t Emine Bedel! Message taken. So the book became more and more a version of me, the real me.
The graphics of the book took another 4 months. Just around this time my team thought it would be a good idea to shop the market and get another publishing houses input. We went to Istanbul for a meeting with Okuyan Us and to everyone’s surprise 10 minutes into our meeting Cem Mumcu (owner of Okuyan Us and re-nound psychiatrist) walked in and changed my life once more. I explained the book and he loved it. He said he wanted to publish it. We left and literally did high fives on the street! Our vision was being understood. Immediately leaving Okuyan Us we went to see Murat Öneş. I told him about Okuyan Us. He told me it was a great idea because I needed more than just a publisher and they would be able to make more happen for me. They would be more like a family. So, with his ok and my gut feeling we signed the contract with Okuyan Us.
Now all this was the good parts. Now for the bad. It is the end of the year and according to me the book is done other than the cover we can not seem to agree on. The graphics team are loading the book into a hard disk, so it can go to Okuyan Us when the book is suddenly lost. Yes, you heard me LOST! I know this is impossible, but you and I are both wrong. It can, and it does happen. You see there were three backups. One with the head of the project who had his computer stolen out of his car that weekend, one with the owner of the agency who had just decided to change his computer out and had loaded all the stuff into his new computer except the book because it was such a big file and one with the graphics team. Yes, I am serious. This really happened! Blame it on the Mercury retrograde!
I got the phone call in the morning around 10am that the book was lost. I was like yeah ok. Just get the computer guys to find it. Ha ha ha! 8pm, I am literally about to cry! Still nothing. The tech people are trying to recover the last saved copy which will not be complete but it’s better than nothing! 12am next day nothing…..10 am next day nothing…8pm next day we have news. They may possibly have it! The last saved copy is recovered. But 75 pages are gone! So, we start to design of the last 75 pages all over again.
In the meantime, Maison Française is printing articles about the book and people are calling asking where to buy it. Can you imagine the mess? Finally, we get it done and the editors begin. Hint, more bad news on the way. We sit for hours going over the text and especially the measurements for the recipes. You see in Turkey no one says half a cup of chopped onions they say one small onion chopped. You guessed it, we have to revise all the recipes. Which at this point have been translated 3 times and revised at least 4 times already? Yes, I’m serious. My editor and angel Onur Emre is here to save the day. He fixes everything, but it takes another 4 months. In this time, I am basically dying but we are as a team working on my social media and blog so it’s not totally dead time. However, during this time: D&R is sold, the new elections are announced, and the banking crises begins not to mention my son is graduating from high school! Yes, I’m serious again! But its May and I go to our final meeting before the print. And this is when EVERYTHING just falls right into place and as smooth as melted chocolate….we print the book.
I get the video of the first copies coming off of the press and tears just roll down my cheeks! I can’t control it. It is literally as if I just gave birth. The feelings of accomplishment and aw, mixed with relief and pride. It was one of the most amazing days of my life. Now it’s here, really here and I am able to share it with all of you. This story may seem long but it’s a journey of four yeas filled with the most amazing people and opportunities that came to me that I said yes to. I hope this story touches you somehow and makes you realize some of your dreams. Don’t give up, even if it means starting over. Trust yourself and the people who believe in your dream. See the opportunities that life presents you and grab them without hesitation. Be willing to fail and be grateful for the good and the bad, everything happens when and how it is going to happen. I have grown tremendously through this journey, now I am writing the second book and I am still saying yes and believing and trusting!!!!! To be continued….
Xoxo
A
